Deneme

Kalemsiz.

“Yazmasam deli olacaktım” demiş Sait Faik. Ne doğru demiş.

Çoğu zaman ideallerimi, kendimi, yolumu kaybettiğim oldu. Yazmadım olanları. Deli oldum. Kalemsiz kalınca dilsiz kaldım. Yarım kaldım. Zaman aktı gitti. Bense akreple yelkovan arasında sıkıştım, kurtulamadım. Ne yaptım biliyor musun? Bekledim. Zavallıca. Birinin beni sıkıştığım yerden çıkarmasını ümit ettim. Kendimi insanlardan yardım beklerken buldum. Belki onların arasına karışırdım. Başta sesimi duyacakları düşüncesine epey inandırmıştım kendimi. Zamana bıraktım. Beni bitiren de bu oldu. Kimse gelmedi, duymadı, sormadı. Kendimle başbaşaydım. Hep böyleydim, yine öyle kaldım.

Kalemsizken kalabalık içinde yalnızdım. Şimdi yalnızlık içinde kalabalığım.

Ancak biliyor musun? Kalabalık içinde yalnız olmaktansa kendimle başbaşa kalmayı, bir nevi içimde kalabalık bir beni taşımayı yeğlerim. Bunu hiçbir şeyle de değişmem.

Kalemsizken kalabalık içinde yalnızdım. Şimdi yalnızlık içinde kalabalığım. Yazarken kendimi buldum. Sel gibi taştı içimde biriktirdiğim ağırlığın uğultusu. Benliğimde sakladığım yarattı başka bir beni.

Kütüğün bile bir insan ruhunda can bulacağı gelmezdi aklıma hiç. Demek ki oluyormuş.

Dedim ya, yani ben demedim. Ama sen öyle say.

Yazmasam…

Deli olacaktım.

Bunları da okumalısın!

2 Yorumlar

  1. Yazmak bir şeylere iyi geliyor elbette. Galiba bu iyi gelme halini yitirsem yazmayı bırakırım… Çok güzel bir yazı, elinize sağlık.

    1. Çok teşekkürler. 🙂

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir